Η Δημοτική Αρχή τίμησε χθες την επέτειο εξέγερσης το Νοέμβρη του ‘73, με κατάθεση στεφανιών στο πρώην Παράρτημα του Πανεπιστημίου και στην Παλιά Ασφάλεια το πρωί, και με μια εκδήλωση το βράδυ στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων», που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου.
Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και την κατάληψη του Πανεπιστημίου της Πάτρας και περιελάμβανε ομιλία από την Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Κατερίνα Γεροπαναγιώτη, ανάγνωση ποιημάτων από συλλογές που έχουν ως σημείο αναφοράς και τα μηνύματά τους παραπέμπουν στον αγώνα του Πολυτεχνείου, προβολή σλάιντς από τις ημέρες της εξέγερσης. Την εκδήλωση πλαισίωσαν, το εφηβικό τμήμα του Χορευτικού, υπό τον Χρήστο Γιαννόπουλο, η Μπαντίνα του Δήμου υπό τον Χρήστο Λούκα και η Λαϊκή Ορχήστρα του Χορευτικού υπό την Δήμητρα Αψώμοτου.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΕΡΟΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
Κε Δήμαρχε, Κύριοι Αντιδήμαρχοι, και Πρόεδροι των Οργανισμών του Δήμου Πατρέων, Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
42 χρόνια μετά τον ηρωικό ξεσηκωμό του λαού, συνολικά της αντιδικτατορικής πάλης αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο λαός και η νεολαία μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα τους, με την αποφασιστική τους δράση μπορούν να καθορίσουν προς όφελός τους τις εξελίξεις.
Κανένας μηχανισμός δεν είναι παντοδύναμος, αιώνιος, όσο και αν εμφανίζεται έτσι ή ακόμα και αν όλη η προπαγάνδα του γυρνάει γύρω από αυτό, όπως έκανε και η χούντα για 7 χρόνια...
Η αλήθεια είναι ότι κάθε αντιδραστικός μηχανισμός, κάθε μορφή αντιλαϊκής εξουσίας είναι ευάλωτη... βιώνει τις βαθιές αντιφάσεις του. Δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή της λαϊκής πλειοψηφίας που μπορεί να φέρει τα ‘'πάνω κάτω'' όταν το αποφασίσει.
Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών υπάρχουν 99 βιβλία που αναφέρονται στην εξέγερση του Νοέμβρη και αποτελούν σημαντική πηγή πληροφόρησης. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με ορισμένα αποσπάσματα από ένα από αυτά.
«(…) Η κατάληψη του πανεπιστημιακού παραρτήματος πραγματοποιήθηκε την ίδια κιόλας ημέρα της λήψης της σχετικής απόφασης από τη γενική φοιτητική συνέλευση και στη συνέχεια άρχισε να οργανώνεται η ζωή στις κατειλημμένες πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις με βάση τα νέα δεδομένα. Δημιουργήθηκαν συγκεκριμένα επιτροπές σίτισης, περιφρούρησης και προπαγάνδας και συγκροτήθηκαν ομάδες, που θα πήγαιναν στις συνοικίες για να μοιράσουν προκηρύξεις, ενώ στον τελευταίο όροφο εγκαταστάθηκε ένα συνεργείο πενήντα φοιτητών, που έφτιαχνε ολιγόλογα φειγ βολάν και πανώ. Ορισμένοι, εξάλλου, φοιτητές, που ασχολούνταν με ηλεκτρονικά, κατασκεύασαν τον πρώτο ραδιοφωνικό σταθμό, τον οποίο στη συνέχεια τελειοποίησε κάποιος ραδιοερασιτέχνης, που έφερε στο κτίριο του παραρτήματος ολόκληρο συγκρότημα. Έτσι, στις έντεκα τη νύχτα της Πέμπτης 15/11 οι πατρινοί άκουσαν από τα ραδιόφωνα τους στους 1605 χιλιόκυκλους, ότι «τους μιλούσε το ελεύθερο πανεπιστήμιο της Πάτρας». (…..)»
«(….)Το μεσημέρι της Παρασκευής 16/11 οι έγκλειστοι φοιτητές συγκάλεσαν και πάλι συνέλευση και με βάση την απόφαση, πήραν σε αυτή, βγήκαν στους δρόμους, σμίξανε με τον συγκεντρωμένο λαό και ξεκινήσανε μαζί του μαχητική πορεία. Επρόκειτο για συγκλονιστική διαδήλωση, η οποία ξεκινώντας από το παράρτημα του Πανεπιστημίου, διέσχισε την Κορίνθου και την Γούναρη, έφτασε στα Ψηλαλώνια κατηφόρισε πάλι στην Κάτω Πόλη, ακολούθησε την Αγίου Ανδρέα, ανέβηκε την Κολοκοτρώνη και κατέληξε και πάλι στο παράρτημα. Τη διαδήλωση αυτή, που όμοιά της είχε πολλά χρόνια να γνωρίσει η Πάτρα, τη συγκροτούσαν γύρω στις οχτώ χιλιάδες άτομα, κυρίως νέοι, που προχωρούσαν αργά και φώναζαν αντιδικτατορικά συνθήματα! (…..)».
Φίλες και φίλοι,
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, συνολικά η αντιδικτατορική πάλη, μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων. Είναι χρέος κάθε μαζικού φορέα, κάθε προοδευτικού ανθρώπου να κάνουν το καθήκον τους για να μάθουν οι νέοι και οι νέες, οι μαθητές και οι μαθήτριες, οι φοιτητές, οι νέοι εργαζόμενοι την αλήθεια για τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη του '73.
Σωστά ο Δήμος Πατρέων, μ΄ αυτή την εκδήλωση κάνει το δικό του καθήκον για να φωτιστεί η ιστορική αυτή αλήθεια.
Η διακυβέρνηση της χώρας την 21ηΑπριλίου 1967 πέρασε από το αστικό πολιτικό προσωπικό στους συνταγματάρχες. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του «κομμουνιστικού κινδύνου». Αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός γενικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο όλο το λαό και τις οργανώσεις του.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, που ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και η στήριξη των επιδιώξεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον ρόλο που έπαιξε η στρατιωτική δικτατορία στην προάσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο.
Αστικές δυνάμεις και κόμματα που υπηρετούν τη μακροημέρευση του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος, αποθεώνουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία . Προσπερνάνε με μεγάλη ευκολία και με σκοπιμότητα ότι η δικτατορία , που ήταν πραγματικά ένα καθεστώς τρόμου, με βασανιστήρια, εξορίες και δολοφονίες, με ατελείωτα "απαγορεύεται", υπεράσπιζε πάνω από όλα την εξουσία των μονοπωλίων. Δεν ήταν έργο ορισμένων ‘'ακραίων'', μια ‘'εκτροπή'' αλλά ενέργεια επιβεβλημένη – σ' εκείνες τις συνθήκες – από τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η χούντα ήταν μια ανοιχτή δικτατορία των κεφαλαιοκρατών, που συνέχισαν να έχουν την πραγματική εξουσία, την οικονομική κυριαρχία. Όπως και ότι συνεχίζουν να την έχουν , ανεξάρτητα τις μορφές διακυβέρνησης, ανεξάρτητα και από τη σύνθεση και τον προσανατολισμό των κυβερνήσεων και στις συνθήκες του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Η Χούντα στήριξε πολύμορφα την πλουτοκρατία, ενίσχυσε την κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με τον βούρδουλα της καταστολής. Απ' τα πρώτα μέτρα της δικτατορίας ήταν η διάλυση των εργατικών οργανώσεων, των συνδικάτων. Η απεριόριστη στήριξη που έδωσε η Χούντα στα μονοπώλια αποτυπώνεται με εμφατικό τρόπο στην ομιλία του δικτάτορα Παπαδόπουλου στους εφοπλιστές στις 19 Μάρτη '68. Απαντώντας στα αιτήματα των εφοπλιστών ο Παπαδόπουλος είπε: «Θα σας παράσχω το παν». ‘'Παρακαλώντας'' τους δε να σηκώσουν ελληνική σημαία στα πλοία τους, προσέφερε ως και την ψυχή του στο εφοπλιστικό κεφάλαιο: «Και εγώ, εάν δεν ημπορώ να σας δώσω ψυχάς άλλας, πλην της ιδικής μου και των συνεργατών μου, τας οποίας σας προσφέρω εκ προοιμίου, θα σας προσφέρω οποιανδήποτε άλλην υλικήν συμπαράστασιν ζητήσετε δια να θεμελιώσετε το μεγαλείον της μεγάλης Ελλάδος, να κυματίζη η κυανόλευκος εις τα πέρατα της οικουμένης».
Η 7χρονη στρατιωτική δικτατορία υμνείται σήμερα από το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Έχουν πρότυπο και διαφημίζουν πρωτεργάτες της, όπως τον γνωστό αρχιβασανιστή Ντερτίλη, που καμάρωνε για το πώς σκότωσε εν ψυχρώ έναν φοιτητή στο Πολυτεχνείο.
Ο προσωπικός οδηγός του τότε συνταγματάρχη, Αντώνης Αγριτέλλης, μετέφερε τα ακριβή λόγια του αρχιβασανιστή αμέσως μετά την δολοφονία του νεαρού Μυρογιάννη. "Με παραδέχεσαι ρε; 45 χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!".
Την Παρασκευή ο Δήμαρχος Πατρέων καλείται να καταθέσει, μετά από μήνυση του πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Μιχάλη Αρβανίτη, γιατί υλοποιώντας και αντίστοιχες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν διευκολύνει τη δράση αυτού του ναζιστικού μορφώματος. Στη μήνυσή δε, αξιοποιείται η θέση του νυν προέδρου της Βουλής, κ. Βούτση, ο οποίος με σαφήνεια δήλωσε στη Βουλή ότι δεν συμφωνεί – διαφωνεί με αυτή τη θέση του Δημάρχου. Απάντηση θα πάρουν αν ο λαός μας με την πάλη του, τους απομονώσει από τις γειτονιές, τις μαζικές οργανώσεις, τα σωματεία, τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους.
Φίλες και Φίλοι
Η μετάβαση απ' τη στρατιωτική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, τον Ιούλη του 1974, δεν έδωσε ουσιαστική και οριστική λύση στα λαϊκά προβλήματα της φτώχειας, της ανεργίας, της διαρκούς υπονόμευσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αυτό που ζει ο λαός μας, τα τελευταία 7 χρόνια της οικονομικής κρίσης, δεν είναι αποτέλεσμα απλά μιας "κακής διαχείρισης" των χρόνων της μεταπολίτευσης, όπως ισχυρίζονται όλα τα αστικά κόμματα.
Αντίθετα, αποδείχθηκε πως οι όποιες παραχωρήσεις αποσπούν οι εργαζόμενοι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα είναι προσωρινές. Ότι όσες κυβερνήσεις επιλέγουν να διαχειριστούν αυτό το σύστημα και τους νόμους του, αναπόφευκτα θ' ακολουθήσουν αντιλαϊκές πολιτικές. Αυτό αποδείχθηκε με την μετάβαση και από τη ''βασιλευόμενη δημοκρατία'' στη χούντα, και έπειτα με τη μεταπολίτευση Αυτό αποδείχτηκε με την "αριστερή" διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι κρίσεις, η ανεργία, η λιτότητα, η φτώχεια, οι πόλεμοι θα υπάρχουν όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των καπιταλιστών, όσο η Ελλάδα είναι δέσμια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Ορισμένοι (αστοί και δημοσιολόγοι) δέχονται το λαϊκό ξεσηκωμό, ακόμα και οξυμένες μορφές και τρόπους πάλης, αλλά μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα και ακόμα και εκεί, πάντα με περιορισμένο περιεχόμενο, με στόχους που δεν ξεπερνούν το σημερινό, άδικο, εκμεταλλευτικό σύστημα. Στις σημερινές συνθήκες, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, λένε ότι δεν χρειάζονται τέτοια ή ότι υπάρχουν όρια. "Η απεργία δεν είναι λύση", "αυτό που χρειάζεται είναι κοινωνική συνοχή", "μα υπάρχει και κοινωνικός διάλογος" και πολλά άλλα τέτοια.
Όλα μέσα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που γενικά είναι πιο βολική, ανταποκρίνεται καλύτερα στην ενσωμάτωση του λαού , στον εγκλωβισμό στις κυβερνητικές εναλλαγές, στην αυταπάτη ότι οι κυβερνήσεις έχουν την εξουσία και όχι η αστική τάξη με πολιτικό προσωπικό τις κυβερνήσεις.
Κάθε τέσσερα χρόνια -τι τέσσερα, κάθε 6 μήνες- με εκλογές και δημοψηφίσματα, να καλείται ο λαός να ψηφίσει όποιον του υπόσχεται καλύτερους όρους σκλαβιάς και στο ενδιάμεσο να φωνάζει γιατί δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους ή γιατί ήταν δήθεν ανίκανοι και αναποτελεσματικοί ή λαμόγια κατά το λαϊκό ρηθέν.
Τα αστικά κόμματα δημιουργούν σύγχυση με εθνικούς στόχους, ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και ανάκαμψη της κερδοφορίας είναι για όλο το λαό. Σε αυτή τη δημοκρατία τα αφεντικά παρουσιάζονται με ανθρώπινο πρόσωπο, ως κοινωνικοί εταίροι, οι επιχειρήσεις είναι μια οικογένεια και όλοι πρέπει να δουλέψουν σκληρά, να αποδεχτούν να θυσιάσουν το μισθό, την ασφάλιση, τα αποθεματικά και πάρα πολλά άλλα για να ανακάμψει η οικονομία της χώρας.
Θέλουν, ο λαός και η νεολαία να δέχονται, με συζητήσεις και με διαπραγματεύσεις, τη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας τους, τη μόνιμη ανασφάλεια, να είναι δεμένη η ζωή τους ανάλογα με την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ανάλογα δηλαδή με την κερδοφορία αυτών που τους εκμεταλλεύονται και τους πατάνε.
Σήμερα αυτό το αξιοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υπερασπίζοντας την αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιεί, κουνάει το δάχτυλο στους εργαζόμενους ώστε να αισθάνονται και ένοχοι για τα μέτρα που ψηφίστηκαν και θα ψηφιστούν, ενώ η μέχρι πρότινος πορεία της στηρίχτηκε και γύρω από το σύνθημα της "λαϊκής κυριαρχίας". Ειδικά μπροστά στο δημοψήφισμα του Ιούνη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης θα κλιμακωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Ότι η ζωή της λαϊκής οικογένειας θα επιδεινωθεί.
Ήδη, τα «χαρτιά» έχουν ανοίξει πάνω στο τραπέζι: Απελευθέρωση πλειστηριασμών, μαζικές διακοπές ρεύματος για απλήρωτους λογαριασμούς της ΔΕΗ - ήδη στην πόλη μας είχαμε δύο διακοπές σε σχολικά συγκροτήματα - απολύσεις στις τράπεζες ενόψει ανακεφαλαιοποίησης και ενδεχομένως νέων συγχωνεύσεων, κίνδυνος για «κανόνια» σε μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις, που σημαίνει νέες μαζικές απολύσεις, λήξη προγραμμάτων με χιλιάδες εργαζόμενους στους δήμους –όπως το «Βοήθεια στο Σπίτι» -, επιδρομή στο εισόδημα μικρομεσαίων αγροτών και ΕΒΕ, είναι μερικά μόνο απ' όσα έχουμε μπροστά μας.
Η Δημοτική Αρχή, στέκεται στο πλευρό του λαού μας που αγωνίζεται ενάντια στους σημερινούς δικτάτορες, την ΕΕ, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του υπηρέτες που φέρνουν φτώχεια, ανεργία και αμορφωσιά στο λαό μας.
Επέλεξε πρόσφατα αυτό να το αναδείξει με ένα συμβολικό τρόπο, την ανάρτηση πανό στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης, με σύνθημα «Ξεσηκωθείτε, κυβέρνηση – κουαρτέτο, διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση, δίνουν τη λαϊκή στέγη στους τραπεζίτες, φορολεηλατούν», παίρνοντας σαφή θέση, να βγει ο λαός και οι εργαζόμενοι στο προσκήνιο, και να μην επιτρέψουν να τους ρημάξει τη ζωή και το μέλλον η κυβέρνηση και η ΕΕ.
Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου, ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ είναι σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ.
Σε μια πόλη που οι μαθητές λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, που η ανεργία κάνει κουρέλια το μέλλον των παιδιών μας, σε μια χώρα που οι θάλασσές της βάφονται κόκκινες από το αίμα των μεταναστών που προσπαθούν να σωθούν από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζει νέες βάσεις, ο λαός μας πρέπει οργανωμένα να διεκδικήσει τη ζωή που του αξίζει.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις, στη Γαλλία, με δοσμένη την αλληλεγγύη μας στο Γαλλικό λαό, αξιοποιούνται, αφενός για την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αφετέρου για την ένταση της καταστολής, της αστυνομοκρατίας, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά. Το ίδιο έγινε, για παράδειγμα, και με τις επιθέσεις της 11ηςΣεπτεμβρίου, όπου όλοι γνωρίζουμε τι ακολούθησε: επεμβάσεις σε Αφγανιστάν, Ιράκ, τρομονόμοι με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, αλλά με πραγματικό στόχο τις πρώτες ύλες και τους δρόμους μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Ο ελληνικός λαός δε θα πρέπει να επιτρέψει την οποιαδήποτε εμπλοκή της χώρας σε τέτοιους επικίνδυνους σχεδιασμούς, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δηλώνει έτοιμη να συνδράμει, δίνοντας νέες βάσεις στο ΝΑΤΟ, ενισχύοντας τη συνεργασία με το Ισραήλ κλπ.
Η πείρα των τελευταίων 42 χρόνων, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας ένα χρόνο μετά, αναδεικνύει ότι το πραγματικό ζήτημα για το λαό μας είναι η συγκέντρωση δυνάμεων στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Έτσι μόνο η πάλη του λαού μας, που αναπτύσσεται στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων, θα γίνεται πιο αποτελεσματική, θα μπορεί ν' αποκρούει αντιλαϊκά μέτρα, ν' αποσπά κάποιες κατακτήσεις.
Επιτρέψτε μου να κλείσω με το γνωστή στροφή του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλη, ‘'Το Μεγάλο μας Τσίρκο'', που μας έρχεται από τις μέρες του Πολυτεχνείου, και τραγουδιέται μέχρι σήμερα:
«Λαέ,μησφίξειςάλλοτοζωνάρι
μηνέχειςπιατηνπείναγιακαμάρι
Οιαγώνεςπου'χειςκάνειδεν'φελάνε
τοαίματοχυμένοανδενξοφλάνε».
