«..η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό / είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ ..», Λουΐτζι Πιραντέλλο από το έργο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε».
Ο μεγάλος θεατράνθρωπος και ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης, Κάρολος Κουν, όταν είχε ρωτηθεί για ποιο λόγο κάνει θέατρο, μεταξύ άλλων, είχε πει χαρακτηριστικά: «Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Αυτό, λοιπόν, που καταγράφεται στα λόγια του Κουν, δηλαδή η προσπάθεια «να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας», αποτέλεσε κι αποτελεί τόσο για τη Δημοτική Αρχή, όσο και για τον Πολιτιστικό Οργανισμό, πρώτιστο καθήκον.
Τη φετινή χρονιά, το αρχαίο Ρωμαϊκό Ωδείο, που ανήκει στην Εφορεία Αρχαιοτήτων, έκλεισε για την αναγκαία αναστήλωση. Επίσης, ξεκίνησαν οι διαδικασίες αποκατάστασης του Εργοστασίου Τέχνης «Θάνος Μικρούτσικος», όπως και πολλών άλλων χώρων πολιτισμού.
Σε ελάχιστο χρόνο αποδόθηκε ένας χώρος, που επιτρέπει για το φετινό καλοκαίρι στους κατοίκους της πόλης να έρθουν σε επαφή με κορυφαία έργα της ελληνικής και ξένης δραματουργίας. Με ίδια μέσα, χάρη στην αυταπάρνηση, την αποφασιστικότητα, τη σκληρή δουλειά των εργαζόμενων του Δήμου και του Πολιτιστικού Οργανισμού, παραδώσαμε το χώρο του νέου Δημοτικού Θεάτρου.
Μας χαροποιούν ιδιαίτερα τα θερμά λόγια των σκηνοθετών, ηθοποιών, κάθε είδους συντελεστών, των παραγωγών που έχουν επισκεφθεί μέχρι στιγμής την Πάτρα, που αναγνωρίζουν την προσπάθειά μας, που βλέπουν θετικά το εγχείρημα, να στηθεί εκ των ενόντων ένας νέος χώρος. Μας γεμίζει αισιοδοξία, αλλά την ίδια στιγμή ανεβάζει τις ευθύνες μας, η πολύ θερμή ανταπόκριση χιλιάδων Πατρινών, που έρχονται στον χώρο, αναγνωρίζουν, αγκαλιάζουν και στηρίζουν έμπρακτα την προσπάθειά μας.
Με αφορμή, λοιπόν, τη λειτουργία του Θερινού Δημοτικού Θεάτρου, εγείρεται μέγα θέμα περί δήθεν ακαταλληλότητας του χώρου, ασέβειας του έργου των καλλιτεχνών κ.ά.
Όψιμοι τιμητές της τέχνης και του πολιτισμού, στάζουν χολή γι’ αυτή την προσπάθεια. Ορισμένοι φτάνουν στο έσχατο σημείο, ανερυθρίαστα να δηλώνουν ότι θα ηγηθούν πόρτα – πόρτα για να μην πάει κανείς σ’ αυτές τις παραστάσεις. Είναι αλήθεια ότι θα ήταν είδηση αν δεν βρισκόταν κι αυτή η δράση στο μάτι του κυκλώνα, όλων αυτών που «νοιάζονται» γι’ αυτή την πόλη. Νοιάζονται τόσο πολύ για τον πολιτισμό, που οι περισσότεροι απ’ αυτούς που αρθρογραφούν σχετικώς, απουσιάζουν επιδεικτικά από τις πολιτιστικές δράσεις της πόλης. Εδώ ξεχωρίζει για άλλη μια φορά, η ευαισθησία της αριστερής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, που δε βρίσκει ούτε μία λέξη να πει για την πολιτική υποχρηματοδότησης της σημερινής κυβέρνησης και των προηγούμενων βεβαίως, αντίθετα ισχυρίζεται ψευδώς ότι λεφτά υπάρχουν και μάλιστα σπαταλούνται και για όλα ευθύνεται «η τριτοκοσμική πολιτιστική μιζέρια του Κώστα Πελετίδη», όπως οι ίδιοι σημειώνουν.
Εκείνο που τους ταράζει και τους ενοχλεί, είναι το γεγονός ότι, παρά τα εμπόδια, ο Δήμος και ο Πολιτιστικός Οργανισμός, αντί να αποκλείσει –με την επίκληση της έλλειψης χώρου- το θέατρο από τις ενότητες του Διεθνούς Φεστιβάλ, αντίθετα τις αύξησε, τις εμπλούτισε και παρέδωσε στον πατραϊκό λαό ένα πλούσιο πρόγραμμα. Χωρίς να κατασπαταληθούν λεφτά του λαού της Πάτρας, χωρίς να πληρώσει η Δημοτική Αρχή υπέρογκα ενοίκια σε άλλους ιδιωτικούς χώρους, νοικοκυρεμένα και άμεσα, προχώρησε στη δημιουργία αυτού του προσωρινού ανοιχτού θεάτρου.
Δεν ξεχνάμε, όπως δεν ξεχνά ο πατραϊκός λαός, το 1,5 εκατ. ευρώ που δαπανήθηκε μόνο για τη μελέτη ανοιχτού θεάτρου στο Ριγανόκαμπο, που έμεινε στα αζήτητα, τους λεηλατημένους χώρους πολιτισμού που παραλάβαμε και που αποδίδονται σταθερά στην πόλη, όπως τα Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία. Γιατί άραγε επικαλούνται τώρα την «ιερότητα» της θεατρικής πράξης και δεν τη θυμούνταν όταν ως Δημοτική Αρχή δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν στο Ρωμαϊκό Ωδείο ούτε τουαλέτες για τους ηθοποιούς και τους συντελεστές των παραστάσεων, αναγκάζοντάς τους να πηγαίνουν σε τουαλέτες παρακείμενης καφετέριας;
Ήδη, «η τριτοκοσμική πολιτιστική μιζέρια του Κώστα Πελετίδη», έχει εντάξει στη Βιώσιμη Αστική Ανάπτυξη (ΒΑΑ) την κατασκευή Θερινού Θεάτρου κι έχει εξασφαλίσει χρηματοδότηση 2 εκατ. ευρώ, στο χώρο της Πλαζ.
Κλείνοντας, αναφορικά με όλους αυτούς που βλέπουν το θέατρο αποκομμένο από τη ζωή, που ξιφουλκούν περί όνου σκιάς, ανάγοντας ως επίκεντρο της αντιπαράθεσης την πλαστική καρέκλα, δίχως να διστάζουν να μηδενίσουν την καθαυτή θεατρική πράξη, τη συγκλονιστική και ιερή αλληλεπίδραση του ηθοποιού με το κοινό, αλλά και όλη τη φιλότιμη προσπάθεια των εργαζομένων στο Δήμο και τον Πολιτιστικό Οργανισμό, ο πρόλογος από το εμβληματικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο, «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», που ανέβασε το 1961 ο Δημήτρης Μυράτ, αποτυπώνει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ότι το θέατρο και εν γένει η θεατρική πράξη, δεν εδράζονται στην καρέκλα, αλλά αντίθετα προσεγγίζουν την των πραγμάτων σύσταση -όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική-, όταν εδράζονται στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Γιατί «..η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό / είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ / Είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν / είναι τα παιδιά που μας κοιτούν / έτσι που εσείς καθώς κι εγώ / αφήνουμε την ώρα / να πηγαίνει μόνη της / Η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό / είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ..».