Μία ξεχωριστή συναυλία είχαν την τύχη να απολαύσουν εκατοντάδες φίλοι της κλασικής μουσικής, οι οποίοι το βράδυ της Δευτέρας 5 Δεκεμβρίου, κατέκλυσαν τους χώρους του Δημοτικού Θεάτρου «Απόλλων», για να παρακολουθήσουν το αφιέρωμα στον D . Sostakovich , που πραγματοποιήθηκε από το Δημοτικό Ωδείο Πατρών, με αφορμή τη συμπλήρωση 110 χρόνων από τη γέννησή του μεγάλου δημιουργού.

Στη συναυλία ακούστηκαν τα έργα :

Kammer sinfonie

Largo

Allegro molto

Allegretto

Largo

Largo

Percussion interlude from opera «The Nose»

7 Preludes διασκευή D . Tzyganov για βιολί & πιάνο Op 34,

No 1, 3,8,10,15,16,24

Moderato

Addante

Allegretto

Moderato non troppo

Allegretto

Andantino

Allegretto

Aphorisms Op . 13

1. Recitative 2. Serenade 3. Nocturne 4. Elegy 5. Marche funebre

6. Etude 7. Dance of Death 8. Canon 9. Legend 10. Lullaby

Prelude and Scherzo

Συμμετείχαν οι μουσικοί

Μ. Σαφάροβα (βιολί I)

Γ. Τόκαρεβ (βιολί II)

Ρ. Σμαγκούλοβ (βιόλα)

Ν. Κομισσάροβ (βιολοντσέλο)

Σύνολο Κρουστών «ΚΡΟΥΣΙΣ»

Συμμετέχουν

Ν. Καζαντζίδης

Γ. Μαλαταράς

Φ. Θεοδωρόπουλος

Ο. Κακού

Π. Χατζής

Γ. Μιληδάκης

Γ. Μπαράκος

Π. Θωϊδης

Διδασκαλία Μ. Μανκόβσκυ

Γ. Μαυρίδης (βιολί I)

Γ. Μπεσσόνοβ (βιολοντσέλο)

Μ. Μανκόβσκυ (κρουστά)

Ανδρ. Ζαφειρόπουλος (πιάνο)

Βιολιά: Μ. Σαφάροβα

Γ. Τόκαρεβ

Βλ. Ιβανώφ

Α. Σελαλμαζίδη

Βιόλες: Ρ. Σμαγκούλοβ

Σβ. Χμούροβα

Βιολοντσέλα: Γ. Μπεσσόνοβ

Ν. Κομισσάροβ

Κοντραμπάσο: Β. Καραπετιάν

D . Shostakokovich

Σοβιετικός Συνθέτης θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε στην Αγ. Πετρούπολη (25 Σεπτεμβρίου 1906) και πέθανε στην

Μόσχα (9 Αυγούστου 1975). Τα πρώτα μαθήματα πιάνου τα έλαβε από την μητέρα του και αργότερα συνέχισε τις μουσικές του σπουδές στην σχολή Μουσικής «Γκλάσερ». Με την προτροπή του Glazounov εισάγεται στο Ωδείο του Λένιγκραντ και ολοκληρώνει το 1925 τις σπουδές του στο πιάνο και στην Σύνθεση με καθηγητή τον Steinberg. Ως πιανίστας απέσπασε «έπαινο» στον Διεθνή Διαγωνισμό «Chopin» στην Βαρσοβία το1927 και η διπλωματική του εργασία στην Σύνθεση (1η Συμφωνία) εκτελέστηκε στο Λένιγκραντ και στη Μόσχα το 1926, κατέστησε δε τον Συνθέτη παγκόσμια γνωστό. Ο ίδιος με την ολοκλήρωση των σπουδών του αναφέρει: «από την στιγμή που οι σπουδές μου τελείωσαν, χρειάστηκε να επανεξετάσω τη μερίδα του λέοντος των μουσικών γνώσεων που είχα πάρει. Συνειδητοποίησα ότι η μουσική δεν ήταν απλώς ένας συνδυασμός ήχων διατεταγμένων σε μια ορισμένη σειρά, αλλά μια μορφή τέχνης ικανή να εκφράσει τις πιο διαφορετικές ιδέες και συναισθήματα». Το 1927 η κυβέρνηση θα του παραγγείλει μια νέα συμφωνία για την επέτειο της Οκτωβριανής επανάστασης (Συμφωνία Νο 2).Την δεκαετία που ακολούθησε συνέθεσε την όπερα " The Nose" τα μπαλέτα "The Age of Gold" και "The Bolt", όπως μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Την ίδια περίοδο πριν από την 5η Συμφωνία (1937) έργο που έγινε και παρέμεινε ένα από τα πλέον δημοφιλή του, είχε συνθέσει επίσης την όπερα "The Lady Macbeth of the Mitsensk District" και το μπαλέτο "Bright Stream".Μεταξύ του 1938 και του 1953 συνέθεσε (5) ακόμη Συμφωνίες, (4)κουαρτέτα εγχόρδων και δίδαξε Σύνθεση στο Ωδείο του Λένιγκραντ 1937-41.Του αποδόθηκε βραβείο Στάλιν για το Κουιντέτο (1940) και για την 7η Συμφωνία (1942) εμπνευσμένη από την αντίσταση του λαού του Λένιγκραντ κατά της πολιορκίας της πόλης από τους Γερμανούς (στην πολιορκία του Λένιγκραντ ο Συνθέτης ήταν εθελοντής πυροσβέστης), η εκτέλεση της δε την τραγικότερη στιγμή του πολέμου υπήρξε μια αποθέωση. Η 7η Συμφωνία (Leningrad) είχε εντυπωσιακή επιτυχία κατά την διάρκεια του πολέμου όχι μόνον στην ΕΣΣΔ αλλά και στην Αγγλία και τις ΗΠΑ. Το 1943 εγκαταστάθηκε στην Μόσχα και έγινε καθηγητής Σύνθεσης στο Ωδείο. Το 1949 του απονέμεται το τρίτο Βραβείο Στάλιν για το ορατόριο «Το τραγούδι των Δασών» και τη μουσική της ταινίας «Η πτώση του Βερολίνου». Το 1953 παρουσίασε την 10η Συμφωνία ένα αριστούργημα που εγκαινιάζει την σπουδαία τελική περίοδο της δημιουργίας του κατά την οποία συνέθεσε τις συμφωνίες αρθ. 10- 15, τα κουαρτέτα εγχόρδων αρθ. 6-15, (2) κοντσέρτα για τσέλο, το 2ο κοντσέρτο για βιολί, τις σονάτες για βιολί και βιόλα. Ο Σοστακόβιτς στο έργο του επέδειξε βαθειά γνώση των μεγαλύτερων και πιο προκλητικών μορφών, συνέθεσε δε μουσική μεγάλης συγκινησιακής δύναμης και τεχνικής εφευρετικότητας.Όλα τα έργα του χαρακτηρίζονται από τραγική ένταση εκκεντρικό πνεύμα, χιούμορ, παρωδία και άγριο σαρκασμό. Συχνά χρησιμοποιεί σε αυτά υλικό από άλλα έργα δικά του ή άλλων Συνθετών. Ο θαυμασμός και η γνώση του για τον Mahler είναι εμφανής στα Συμφωνικά του έργα όπως και η μελέτη της δυτικής avant- garde μουσικής (Berg, Hindemith, Krenek).Μετά την ασθένεια του (σοβαρή καρδιακή προσβολή το 1969) όλη η μουσική του φαίνεται να διακατέχεται από την ιδέα του θανάτου και τα μεγάλα τελευταία έργα του έχουν ασυνήθη όσο και τρομακτική δύναμη και ένταση.